Wulfgytha (1126 - 1185) - królowa Anglii w latach 1175-1183. Córka Willhelminy, księżnej Somerset. Matka króla Cynewulfa.
Życiorys[]
Wulfgytha urodziła się w 1126 r., na zamku w mieście Ilchester, stolicy księstwa Somerset, w południowej Anglii. Jej matką była księżna Wilhelmina z Somerset, córka króla Iwa II, ciotka królowej Burgfledy, zaś ojcem - Elfstan Skjoldung. Ponieważ Wulffleda miała starszą siostrę - Siffledę - była pozbawiona jakiegokolwiek udziału w dziedzictwie swojej matki. Dlatego tak ważne dla niej było odpowiednie zamążpójście. W 1150 r. poślubiła Elfryka de Chester, hrabiego Lancaster i Chester.
Po obaleniu króla Maldreda i związaną z tym destabilizacją władzy, również i Wulfgytha - świadoma swoich wcale nie tak słabych praw do tronu, rozpoczęła stosowne starania, by go zdobyć. Jawnego poparcia udzielała jej siostra, Siffleda, a po jej zgonie - jej wnuk, Uthred zwany Srogim. W przeciwieństwie jednak do wielu osób ówczesnej epoki, używających do osiągnięcia sukcesu niekoniecznie czystych środków, Wulfgytha swoją "drogę na szczyt" opierała na przekonywaniu ludzi, że to ona ma największe obecnie prawa do tronu, obiecując upragniony już spokój, pokój i dobrobyt. W efekcie wokół jej osoby zebrała się pewna grupka baronów, głównie z wschodnich hrabstw kraju.
W 1174 r. Wulfgytha jawnie wystąpiła przeciw słabemu królowi Roderykowi II, opanowując hrabstwo Middlesex, opodal Londynu. Ludność entuzjastycznie poparła ją, pochodzącą z Karolingów, w walce z królem-Szkotem. Mimo tego sukcesu jednak zdecydowała się skonsolidować swoją pozycję wśród wojujących feudałów południowej Anglii i zebrać siły do ataku na stolicę. Ofensywa ta rozpoczęła się w czerwcu 1175 r. Armia hrabiny Middlesex rozgromiła niewielkie siły Roderyka II, a następnie bez walki zajmując Londyn. Tam została koronowana na nową królową Anglii - 5 w ciągu 12 lat.
Władczyni zdołała, wbrew pozorom, dzięki poparciu wśród baronów Wesseksu i Wschodniej Anglii, ustanowić względny porządek w południowej części kraju - choć nadal dochodziło do prywatnych wojen i wzajemnych najazdów feudałów i wolnych kompanii, to jednak w południowej części kraju (po rzeki Severn na pograniczu z Walią i Trent w Mercji) nastąpił znaczny spadek wszelkich rajdów. Północ jednak nadal tylko oficjalnie pozostawała pod rządami królewskimi, zaś tamtejsi szkoccy panowie byli kompletnie samowładni. Problemów dostarczali także Litwini, coraz chętniej panoszący się w księstwie Lancaster.
Z biegiem lat jednak pokładane w Wulfgythcie zaufanie zaczęło słabnąć. Baronowie, liczący na konsolidację kraju, widząc - po latach rządów - brak efektów, ba, nawet większego zaangażowania na północy kraju, zaczęli szemrać. W 1180 r. w południowej Anglii ponownie zaczęły pojawiać się zamieszki, wszczynane przez de facto niezależnego, de iure będącego wasalem królewskim księcia Yorku, Eadwulfa. Również on chwalił się koneksjami z Karolingami - jego matka była córką królowej Leoffledy I. Z biegiem czasu pozycja królowej była coraz bardziej podważana - kolejni feudałowie porzucali ją, aż wreszcie w 1181 r., zimą, wybuchł otwarty bunt - potężna armia Yorku przekroczyła Trent, wkraczając na ziemię, wciąż będące pod kontrolą królowej. Przeciw niej zbuntowała się także część wasalów. Zwolennicy królowej byli jednak nadal silni i jawnie stawili opór rebeliantom. Niestety, ponieśli klęskę - w 1183 r. armia Eadwulfa zdobyła Londyn, który wojownicy, wśród których liczni byli Litwini i wikingowie, bezlitośnie złupili. Sama Wulfgytha uciekła z płonącej stolicy, fortyfikując się w Middlesex. Tam, choć notorycznie nawiedzały ją najazdy wojsk Eadwulfa, zdołała się utrzymać. Nowy król jednak, skoro nie zdołał jej dosięgnąć zbrojnym ramieniem, nasłał na nią zabójców. Jak się okazało, była to dobra myśl. Wulfgytha została w 1185 r. otruta. Zmarła w męczarniach, pozostawiwszy na świecie żądnego zemsty syna, Cynewulfa.