Karolingowie - dynastia pochodząca z Państwa Franków. Władcy wielu państw europejskich tak w przeszłości, jak i obecnie.
Historia[]
VI w. - 768 r.[]
Ród Karolingów został założony przez Arnulfa z Metzu, tamtejszego biskupa i świętego kościoła katolickiego (z tego powodu dynastia bywa też w starszych kronikach nazywana Arnulfingami). Zasłynął on legendarnym rozmnożeniem piwa i nadludzką siłą. W 629 r. porzucił jednak służbę u króla Franków i osiadł w pustelni, gdzie opiekował się chorymi. Doczekał się jednak ze swoją żoną syna, Ansegizela. Służył on królowi Austrazji (północno-wschodnia część Państwa Franków) jako dowódca wojskowy. Ożenił się z córką samego majordoma tego królestwa, z którą doczekał się trójki dzieci, został jednak zamordowany przez przeciwników. Jego najstarszy syn, Pepin z Heristalu, odziedziczył po dziadku zaszczytny i niezwykle ważny tytuł majordoma. Ponieważ autorytet monarchy u Franków był bardzo niski, de facto to właśnie oni rządzili w królestwach frankijskich. Dzięki niemu rozpoczęła się stopniowa chrystianizacja Germanii. Po jego śmierci w 714 r. tytuł majordoma przejął jego nieślubny syn, Karol zwany Młotem. Dokonał tego w wyniku buntu przeciw prawowitemu wnukowi Pepina, Teudoaldowi. Zasłynął wielkim zwycięstwem nad armiami Maurów pod Poitiers, co zatrzymało raz na zawsze ekspansję muzułmanów w Europie Zachodniej. Znacząco wzmocnił Królestwo Franków i poszerzył jego granice. To jemu dynastia Karolingów zawdzięcza swoją nazwę. Po jego śmierci w 741 r. władzę przejął jego syn, Pepin Krótki. Piął się po kolejnych szczeblach kariery i rósł w siłę, aż wreszcie w 751 r. wypowiedział posłuszeństwo ostatniemu królowi Franków z dynastii Merowingów, Childerykowi III i sam sięgnął po koronę. W zamian za poparcie, wspomógł papieża w walce z Longobardami. Dzięki temu w 754 r. powstało Państwo Kościelne. Zmarł w 764 r., a Królestwo Franków podzielono między jego synów: Karola i Karlomana.
768 - 814[]
Pomiędzy braćmi stosunki były napięte. Obaj współzawodniczyli ze sobą, chcąc zdobyć ważniejszą pozycję. Karol prowadził ekspansję we wszystkich dosłownie kierunkach - we Włoszech, w Germanii, prowadził też wyprawy wojenne do Hiszpanii. Dążył do utworzenia nowego cesarstwa na Zachodzie. Po śmierci brata w 771 r. pospiesznie przejął pełnię władzy. Jego rządy przepełnione były licznymi wojnami, a także działaniami mającymi na celu wzmocnienie królestwa. Wprowadził np. jednolite prawo, nowy podział administracyjny (na marchie i hrabstwa), czy nową srebrną monetę. Wreszcie w 800 r. papież Leon III koronował go na nowego cesarza zachodniorzymskiego, co było oczywistym ciosem dla Bizancjum. Jego rządy sprawiły, że nadano mu przydomek "Wielki", a on sam uchodził za ideał władcy. Jego imię w wielu językach wyewoluowało w określenie monarchy (np. w języku polskim "król"). Zmarł po ponad czterdziestu latach rządów w 814 r., a władzę objął jego syn Ludwik.
814 - 843[]
Nowy król nie okazał się już tak wybitną jednostką, jak ojciec. Wkrótce możnowładcy to wyczuli i w cesarstwie zapanował chaos - każdy z hrabiów i margrabiów . Podzielił swoje państwo na władztwa swoich synów: Pepina (Akwitania), Ludwika (Bawaria) i Lotara (reszta ziem). Zachował jednak koronę cesarską, której dostąpił również Lotar (w 823 r.). Ten podział nie zapobiegł jednak wojnie domowej, którego przyczyną były narodziny kolejnego syna cesarza, Karola. W trakcie walk Ludwik został uwięziony, lecz dzięki wsparciu możnych synowie go wypuścili. Bratobójcze walki z przerwami trwały aż do 843 r., czyli nawet po śmierci Ludwika. W tym czasie po raz pierwszy na frankijskim wybrzeżu pojawili się wikingowie.
Wreszcie w 843 r. Karol, Lotar i Ludwik zjechali do Verdun, gdzie zawarli wiekopomny traktat. Na jego mocy państwo Franków podzielono na trzy części: zachodnią dla Karola, wschodnią dla Ludwika, a środkową z Włochami razem z tytułem cesarza dla Lotara.
843 - 863[]
Ludwik pozostawił po sobie wiele dzieci - pięciu synów i cztery córki. Trzy z nich - Gisela, Rotruda i Alpais Bękartka ożeniły się z frankijskimi możnowładcami, a ich potomkowie byli przedstawicielami ich rodów. Czwarta, Adelajda, zmarła bezdzietnie. Linia jednego z synów, Pepina, wymarła na jego dzieciach. Bękart Arnulf zmarł bezdzietnie. Pozostali synowie założyli własne gałęzie dynastii: od Lotara pochodzą Karolingowie lotaryńscy, od Ludwika Niemieckiego - niemieccy i bawarscy, od Karola Łysego - główna linia cesarska.