II bitwa pod Lubeką - starcie mające miejsce w 1623 roku podczas buntu niepodległościowego mieszkańców Lubeki między buntownikami a wojskiem Królestwa Polskiego. Zakończyła się ona zwycięstwem powstańców.
Przed bitwą[]
Po klęsce w I bitwie pod Lubeką i ucieczce generała Sierakowskiego nie było nikogo, kto mógłby poinformować płynące z pomocą dla jego armii oddział piechoty. W efekcie dowodzeni przez dziś nieznanego z imienia i nazwiska brygadiera Polacy wylądowali w miejscu poprzedniej bitwy. Prawdopodobnie wyglądało to makabrycznie - nie zdążono pochować jeszcze wszystkich ciał. Wtedy Polacy zostali zaatakowani przez armię Christiana Dertpolda.
Bitwa[]
Siły obu stron[]
| Państwo | Piechota | Kawaleria | Artyleria | Łączna liczba żołnierzy |
|---|---|---|---|---|
| Królestwo Polski | 4000 | Brak | Brak | 4000 żołnierzy |
| Zbuntowani mieszczanie z Lubeki | 5050 | 3340 | 4990 | 13300 wojaków |
Przebieg starcia[]
Polska piechota sformowała szyki na wybrzeżu. Na przeciw niej ustawiły się wojska buntowników. Ostrzał ich artylerii i piechoty znacznie przerzedził polskie szeregi. Następnie lubeccy piechurzy ruszyli do walki w zwarciu, w której wykończyli wojsko królewskie. Podobnie jak przy pierwszej bitwie, nikomu nie udało się uciec.
Straty obu stron[]
Królestwo Polski[]
- 4000 piechurów
Zbuntowani lubeczanie[]
- 710 piechurów
Skutki[]
W wyniku bitwy całkowicie zostały zniszczone przeznaczone do stłumienia buntu siły. Powstańcy w wyniku walk ponieśli jednak tak wielkie straty, że nie mogli oni już skutecznie oblegać cytadeli lubeckiej. Kupiło to Krystynowi III więcej czasu do działania.