Borkowicowie - polski ród książęcy, który rządził na Śląsku w latach 905 - 1050. Dynastia była podzielona na dwie linie: górnośląską (która władała księstwem śląskim w latach 905 - 1050, wymarła zaś w 1098 roku) oraz dolnośląską (która panowała na Dolnym Śląsku, w Litomierzycach, Opolu i Pilznie oraz jako baronowie w Legnicy, wymarli w 1199). Ostatni książę z tego rodu stracił władzę w wyniku przegranej rebelii przeciwko królowi Jankowi Nieprawemu. Zaś ostatnia hrabina Dolnego Śląska - Matylda - była matką Bruna Karolinga, który odziedziczył po niej hrabstwo, a w wrześniu 1146 roku został wybrany królem Niemiec.
Chrześcijaństwo było zakorzenione w tej rodzinie książęcej prawie od samego początku jej istnienia. Prawdopodobnie część rodu przyjęła tę wiarę w końcówce wieku IX lub w pierwszych dekadach wieku następnego. Pierwszym księciem z tego rodu, który wyznawał wiarę chrystusową, był Witosz I Borkowic.
Borkowicowie wymarli półtora wieku po utracie władzy na Śląsku, a więc w 1199 roku. Ostatnim członkiem dynastii był Małowuj, zaś ostatnią kobietą w rodzie była, zmarła w 1153 roku, Beata.
Drzewo genealogiczne rodu Borkowiców