Boguchwał Pijak

Boguchwał Pijak
Tytuł	Król Pomorza Baron Sozopola
Lata panowania	1422 - 1445
Poprzednik	Nadzieja
Następca	Janko II Welf
Dynastia	Welfowie
Data urodzenia	1387
Data śmierci	1445
Ojciec	Janko Wielki
Matka	Zofia
Żona	Krystyna Anastazja Mazowiecka
Dzieci	Elżbieta Janko Magdalena Boguchwał Gierołt Bartosz

Boguchwał Pijak (1387 - 1445) - król Pomorza w latach 1422-1445 z dynastii Welfów. Zdobył tron, obaliwszy swoją kuzynkę, Nadzieję.

Życiorys

Młodość w Grecji

Boguchwał urodził się w 1387 r., w Grecji, w należących do jego ojca włościach w Azji Mniejszej, w Cibyrrhaeotonie. Tam też, w państwie krzyżowców, został wychowany.Wychowany został na prawdziwą szarą eminencję, świetnego w dyplomacji i prowadzeniu działań zakulisowych. Prawdziwie rycerskie kształcenie pośród rycerzy Chrystusa sprawiło, że stał się także szczery, sprawiedliwy w sądach i miły innym osobom. Mimo tego, stał się osobą całkiem mało ambitną, zadowoloną ze swojej obecnej pozycji i posiadania, a także, co mało chwalebne, bardzo żarłoczną.

W 1413 r. ojciec Boguchwała, Janko, zmarł, lecz jego włości odziedziczył starszy brat przyszłego króla Pomorza, Sulisław. Skłoniło to Boguchwała do służby na dworze królewskim władcy Grecji, Dalimira. Jego wybitne talenty dyplomatyczne, skutecznie wykorzystane w trakcie misji do różnorodnych państw, narodów i religii - tak katolików, jak i muzułmanów różnego wyznania oraz tengrystów - zapewniły mu wdzięczność i przyjaźń najpierw Dalimira, a potem - jego córki, Eufrozyny. Dzięki temu w 1420 r. nagrodzony został hrabstwem Sozopola, w europejskiej części greckiego władztwa, nad Morzem Czarnym.

Przejęcie władzy

Tymczasem na Pomorzu królowa Nadzieja usiłowała zwiększyć swoją władzę kosztem szlachty. Ta jednak, częściowo mająca jeszcze w głowie czasy Rzeczpospolitej Pomorskiej, nie miała na to zbyt wielkiej ochoty. Dlatego zaczęli wypatrywać nowego kandydata do korony. Ich wybór padł na Boguchwała - wydawał im się, jako wyśmienity dyplomata, naturalnym wyborem; ponadto, jego dziadek ze strony ojca, Sulisław I Gruby, był królem Pomorza jeszcze pół wieku temu. Na południe wyruszyła delegacja, mająca zaproponować Boguchwałowi tron, na co ten się zgodził.

W 1422 r. Boguchwał przybył do stolicy Pomorza, Braniboru. Tymczasem jego zwolennicy wystosowali względem królowej szantażujący ją list. Zażądali jej abdykacji na rzecz przybyłego z południa szlachcica, zresztą pochodzącego z królewskiego rodu, albo będzie musiała zmierzyć się z pełnoskalową rebelią. Nadzieja ugięła się pod presją i oddała koronę swojemu oponentowi. Boguchwał został nowym królem Pomorza. Lecz, jeżeli szlachta liczyła na to, że zdołają łatwo nagiąć monarchę do swojej woli, to się mylili, było bowiem wręcz przeciwnie - to król manipulował nimi jak kukiełkami, utrzymując mir w kraju.

Panowanie na Pomorzu

Nowy władca Pomorza musiał na początku swoich rządów zmierzyć się zmierzyć z wybuchem kolejnego konfliktu polsko-pomorskiego gdyż, wraz ze zmianą władzy dotychczasowy rozejm przestał obowiązywać. Królowa Zwinisława wypowiedziała wojnę Pomorzu 15 października 1422 roku i podczas dwuletniej wojny, przy wsparciu Litwinów, zdobyła Wołogoszcz. Zniszczenia wojenne poskutkowały pojawieniem się na Pomorzu poważnej epidemii, która, rozprzestrzeniając się na sąsiednie kraje - częściowo także Polskę - zabiła wielu ludzi.

Kolejne lata królewskich rządów upływały spokojnie, zaś monarcha rozgrywał szlachciców między sobą. Jednej z nich jednak, Krystynie, zniemczonej przedstawicielce starego rodu Lisów, a także księżnej Miśni, taki stan rzeczy nie odpowiadał. Zdołała uzyskać wsparcie krzyżaków i w 1433 r. wypowiedziała posłuszeństwo królowi. Pomoc potężnego zakonu, dysponującego licznymi posiadłościami w Bawarii i na południu Włoch była decydująca - w 1435 Boguchwał, nadal osłabiony po wojnie z Polską, musiał uznać niepodległość Miśni.

Nie był to koniec klęsk. Oto bowiem w 1441 r. na północne, nadmorskie prowincje państwa spadł najazd frankijskiego poszukiwacza przygód, Hildeberta di San Vincenzo. Walki z najeźdźcami trwały dwa lata, lecz wreszcie, w 1443 r. Frank dopiął swego - Boguchwał znów musiał zgodzić się na upokarzający pokój, zrzekając się Weligradu. Klęski te znacznie wpłynęły na charakter króla, który pod koniec życia znacznie się rozpił, co zagwarantowało mu przydomek Pijaka.

Śmierć

Król Boguchwał Pijak zmarł w 1445 r., w wieku 58 lat. Nowym władcą Pomorza został jego syn, Janko II.