Bitwa pod Czarnkowem - potyczka zbrojna mająca miejsce w 882 r,. podczas wojny polsko-śląskiej, między Polakami a Ślężanami. Zakończyła się zniszczeniem niewielkich polskich oddziałów i marszem Ślężan na Gniezno.
Przed bitwą[]
Po klęsce pod Poznaniem polskie siły na rozkaz wielkiego księcia Siemowita wycofały się w stronę Gniezna. Do oddziałów maszerujących władcy na pomoc z Lubusza i Kalisza nie zdążyli dotrzeć jednak posłańcy, przez co wojska te, nieświadomie natknęły się na całą armię śląską. Nie mając możliwości odwrotu, Polacy postanowili stawić opór.
Przebieg bitwy[]
Siły obu stron[]
| Państwo | Lekka piechota | Łucznicy | Łączna liczba żołnierzy |
|---|---|---|---|
| Wielkie Księstwo Polski | bliżej nieznane | bliżej nieznane | bliżej nieznane, ok. kilkudziesięciu wojowników |
| Ślężanie | ok. 830 | ok. 340 | ok. 1170 |
Przebieg walki[]
Bitwa rozpoczęła się od ostrzału śląskich łuczników. Ich liczba była tak wielka, że Polacy od samych strzał stracili większość ludzi, a ich morale zaczęło się załamywać. W tej sytuacji Oto postanowił poprowadzić szarżę piechoty w stronę wroga. Atak ten do reszty złamał wolę walki poddanych Siemowita, którzy jednak nie zdołali uciec z pola bitwy, ponieważ zostali wybici do nogi.
Straty obu stron[]
Polacy[]
- wszyscy żołnierze
Ślężanie[]
- nieznane, acz zapewne bardzo niewielkie
Skutki[]
Dzięki zwycięstwu w tej bitwie droga na Gniezno została dla Ślężan otwarta. Mogli oni liczyć na decydujące zwycięstwo nad Siemowitem, ponieważ jego małopolskie wojska wciąż były w drodze. Pomimo tego wielki książę postanowił bronić swojej siedziby, w wyniku czego doszło do bitwy pod Łęknem.